报章文章“从生病说起”（张芷乐）南洋商报 副刊9月27日，末学看了感慨万千，眼泪也流下来。 “。。。我反复思索养育孩子的意义。我再次坚定我的想法：我养个孩子不是为了养儿防老；不是要她光宗耀祖；不是把她当赚钱的工具；不是要她实现我未完成的愿望；不是要她为我考取好成绩。。。我养育她因为那是我生她的责任。。。我再次自我提醒养育个孩子，我对她最大的期望是盼望她人如其名，快乐自在。假如她能一生孝顺父母，俩老乎复何求？我一心向佛，盼她做个好人，诸恶莫作，众善奉行。如此一般，一生何求？是为记。” 后记：末学为何会被感动呢？之前，末学和孩子说，只要孩子有德行，人如其名，日行一善，其他的已经是次要的了。 Rakan baru Zhile menulis tentang harapan terhadap anaknya. Mengapakah kita mendidik anak kita? Pendirian beliau: mendidik dan membesarkan anak bukan untuk melindungi diri semasa tua nanti...bukan untuk menunaikan impian diri yang masih belum tercapai.... bukan untuk mendapat kecemerlangan dalam akedemik.... TETAPI... mendidik anak kerana itu adalah tanggungjawab diri saya. Zhile berharap anaknya hidup dan membesar dengan gembira. Baik sekali sekiranya anak taat setia kepada ibu bapa. Beliau berharap anaknya menjadi seorang yang baik dan elakkan yang tidak baik seperti yang terkandung dalam pendidikan Buddha. Pendirian beliau dikongsi bersama 100% kerana itu jugalah harapan saya terhadap anak-anak saya.